νικητές και χαμένοι του λιβυκού πετρελαϊκού έπους
η κληρονομιά Καντάφι για το πετρέλαιο της Λιβύης
Ο Καντάφι είναι πλέον νεκρός, ωστόσο, η κληρονομιά που αφήνει πίσω του θα είναι δύσκολο να παραγραφεί εύκολα. Η είδηση του θανάτου του σηματοδότησε την αρχή μιας νέας εποχής για την εκμετάλλευση του πετρελαίου της Λιβύης, την οποία οι αγορές υποδέχτηκαν με μια ελαφρά πτώση των τιμών αργού πετρελαίου. Ας κάνουμε, λοιπόν, μια μικρή ανασκόπηση σχετικά με τον Καντάφι, το πετρέλαιο της Λιβύης και των διεθνών εταίρων του νεκρού πλέον δικτάτορα.
Ανοίξτε ένα λογαριασμό στην Plus500 και εξασκηθείτε δωρεάν, με εικονικά χρήματα, στις συναλλαγές σε spreads συναλλαγματικών ισοτιμιών, χρηματιστηριακών δεικτών και εμπορευμάτωντα βρώμικα μυστικά του πετρελαίου της Λιβύης
Όταν ξεκίνησαν τα κτυπήματα του ΝΑΤΟ εναντίον της Λιβύης, ο δικτάτορας Καντάφι απείλησε να καταστρέψει τους αγωγούς πετρελαίου της χώρας ώστε να ασκήσει πίεση στο ΝΑΤΟ. Είτε το θεωρήσει κανείς ως περίεργη σύμπτωση είτε όχι, τις αμέσως επόμενες ημέρες, τα βασικά λιμάνια του πετρελαίου, Es Sider, Ras Lanuf, Zueitina, Μπρέγκα και Τομπρούκ, ήταν τα πρώτα που βρέθηκαν υπό των έλεγχο των ανταρτών και όχι τα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας. Σε τελική ανάλυση, το αργό πετρέλαιο διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στη Λιβύη.
τι είναι εκείνο που κάνει το πετρέλαιο της Λιβύης τόσο ξεχωριστό;
Τα αποθέματα πετρελαίου της Λιβύης είναι τα μεγαλύτερα στην Αφρική και τα ένατα μεγαλύτερα στον κόσμο. Η Λιβύη διαθέτει περίπου 44 δισεκατομμύρια βαρέλια σε υπόγεια κοιτάσματα πετρελαίου. Ιστορικά, το ποσοστό της άντλησης στη Λιβύη ήταν χαμηλότερο από το μέσο όρο, με αποτέλεσμα οι εμπειρογνώμονες της αγοράς του πετρελαίου να θεωρούν ότι αυτά τα μεγάλα αποθέματα δεν αξιοποιούνται επαρκώς. Τα κοιτάσματα πετρελαίου της Λιβύης είναι υπο-ανεπτυγμένα σε σύγκριση με άλλες χώρες όπως η Σαουδική πεδία, τα οποία παρουσιάζουν εξάντληση. Στατιστικά, σε μακροπρόθεσμη βάση, αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να αντληθεί πετρέλαιο από ένα νέο πηγάδι στη Λιβύη, κάτι που σημαίνει περισσότερα κέρδη για την ίδια επένδυση. Αυτού του είδους οι ευκαιρίες δεν κτυπούν συχνά το κουδούνι της πόρτας των πετρελαϊκών εταιρειών. Υπάρχει βασικά μια πολύ μεγαλύτερη πιθανότητα για τις πετρελαϊκές εταιρείες να κερδίσουν πολλά χρήματα στη Λιβύη από ότι οπουδήποτε αλλού. Ενώ η Λιβύη κατάφερνε να παράγει 1,6 εκατομμύρια βαρέλια την ημέρα υπό το καθεστώς Καντάφι, η παραγωγή της σταμάτησε λόγω της εξέγερσης των ανταρτών.
Από την εποχή της εθνικοποίησης της βιομηχανίας πετρελαίου από τον Καντάφι πριν από 40 χρόνια, η υπογραφή συμβολαίων εκμετάλλευσης του λιβυκού πετρελαίου ήταν ένα θέμα της κυβερνητικής διπλωματίας και όχι των ιδιωτικών επιχειρήσεων. Με λίγα λόγια, όποιος κολάκευε περισσότερο τον εγωισμό του Καντάφι και του προσέφερε τα πλουσιότερα δώρα αποκτούσε πρόσβαση στο πετρέλαιο της Λιβύης. Παρά το γεγονός ότι ο Καντάφι ήταν ένα βολικό «one-stop shop» για όσους ενδιαφέρονταν για το πετρέλαιο της Λιβύης, η απρόβλεπτη συμπεριφορά του έκανε πολλές δυτικές δυνάμεις να επιθυμούν ένα πιο αξιόπιστο επιχειρηματικό εταίρο, και έτσι πολλοί είδαν μια μοναδική ευκαιρία στην υποστήριξη της εξέγερσης.
Τι απέγιναν, λοιπόν, όλα αυτά τα χρήματα από το πετρέλαιο; Για δεκαετίες ο Καντάφι είχε καταφέρει να υποκλέψει και να επενδύσει 120 δισεκατομμύρια δολάρια από τα έσοδα από το πετρέλαιο της Λιβύης σε περιουσιακά στοιχεία στο εξωτερικό, κυρίως στις ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες καταναλώνουν το 85% του αργού πετρελαίου της Λιβύης. Ως εκ τούτου, η έλλειψη υποδομών, ιδίως διυλιστηρίων, η Λιβύη υποχρεώνονταν να εισάγει σχεδόν το 65% της βενζίνης της από το εξωτερικό, παρά τις οικονομικές κυρώσεις που της είχαν επιβληθεί κατά καιρούς.
Λαμβάνοντας υπόψη μικρό σχετικά πληθυσμό της Λιβύης (περίπου 6 εκατομμύρια), τα 120 δισ. δολάρια, τα οποία είναι τώρα «παγωμένα» από τις ξένες κυβερνήσεις, αντιστοιχούν σε 20.000 δολάρια για κάθε έναν Λίβυο και εάν γίνει σωστή διαχείριση στα κεφάλαια αυτά μπορούν να πετύχουν τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων της Λιβύης και την επιτάχυνση της ανάκαμψης της χώρας μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Μπορούν επίσης να αποτελέσουν καθοριστικό παράγοντα για το αν το μέλλον της Λιβύης θα είναι χαρακτηρίζεται από μια ευημερία ή από μεγάλες κακουχίες. Ωστόσο, αυτά τα περιουσιακά στοιχεία βρίσκονται δεσμευμένα από την Ιταλία, τη Γαλλία, την Αγγλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, χώρες που σκοπεύουν να χρησιμοποιήσουν αυτά τα περιουσιακά στοιχεία όπως το καρότο και το μαστίγιο για την απόκτηση πετρελαίου και συμβάσεων για την ανοικοδόμηση της χώρας.
Εξάλλου, δεν είναι κρατικό μυστικό ότι οι δυτικές δυνάμεις χρειάζονται το πετρελαίο της Λιβύης, όπως ακριβώς οι κάτοικοι της Λιβύης χρειάζονται τα έσοδα από το πετρέλαιο της. Παρακάτω παρουσιάζονται περιληπτικά οι βρώμικες συναλλαγές και οι ανορθόδοξοι τρόποι με τους οποίους το πετρέλαιο της Λιβύης διατέθηκε κατά το παρελθόν.
Ιταλία
Κατά τη διάρκεια της παντοκρατορίας του Καντάφι, η Ιταλία στηριζόταν τη Λιβύη για σχεδόν το 22% της κατανάλωσης πετρελαίου της. Στην πραγματικότητα, καμία άλλη δυτική χώρα δεν έχει ισχυρότερους δεσμούς με τη Λιβύη, από ότι η Ιταλία. Σε αντίθεση με τη Γαλλία και την Αγγλία που είχαν αποικίσει το μεγαλύτερο κομμάτι της Αφρικής μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα, η Ιταλία δεν είχε σχεδόν καμιά αποικία, εκτός από τη Λιβύη. Το 1940 η Ιταλία είχε προσαρτήσει τη Λιβύη ως μια επαρχία της και είχε προωθήσει σημαντικά τις υποδομές της: κατασκευάστηκαν αυτοκινητόδρομοι και σχολεία, ενώ η βιομηχανία του πετρελαίου ανθούσε και το 12% του πληθυσμού της Λιβύης ήταν Ιταλοί. Μετά την ανεξαρτησία της Λιβύης, οι αποικιακοί δεσμοί της με την Ιταλία παρέμειναν ισχυροί. Μετά τη βομβιστική ενέργεια στο τζετ της Pan Am το 1988, οι πετρελαϊκές εταιρείες των ΗΠΑ και της Μ.Βρετανίας αποχώρησαν από τη Λιβύη, ενώ η Eni, ο ιταλικός κολοσσός του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, επιβραβεύτηκαν με περισσότερες συμβάσεις πετρελαίου από τον Καντάφι επειδή αγνόησαν το περιστατικό.
Ο Ιταλός πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι συχνά συμμετείχε σε δημόσιες «τελετές φιλίας» με τον Καντάφι και ποτέ δεν δίστασε να εμφανίζεται μαζί με τον δικτάτορα ενώπιον του ιταλικού και του διεθνούς κοινού, αντιμετωπίζοντας τον σαν τιμώμενο πρόσωπο και φθάνοντας στο σημείο να φιλάει το χέρι του, μια χειρονομία που στην Ιταλία προορίζεται για τον Πάπα. Γιατί όχι εξάλλου; Στη κυβέρνηση του Καντάφι ανήκουν κατ “εκτίμηση 49 δισεκατομμύρια ευρώ επενδύσεων στο ιταλικό χρηματιστήριο, συμπεριλαμβανομένων 7,5% της μεγαλύτερης τράπεζας της Ιταλίας Unicredit και 2% της Eni, της μεγαλύτερης εταιρείας πετρελαίου της χώρας. Τα ποσοστά αυτά είναι αρκετό για να δώσουν στους Λίβυους πρώην καθεστωτικούς μια θέση στα διοικητικά συμβούλια των εταιρειών αυτών.
Το χειροφίλημα Μπερλουσκόνι στον Καντάφι, με τον οποίο ο Ιταλός πρωθυπουργός είχε συνυπογράψει συμφωνία φιλίας και οικονομικής συνεργασίας το 2008
Πέρα από την οικονομική σφαίρα, ο Καντάφι είχε επίσης τη δυνατότητα να τονίσει την επιρροή και τη δημόσια εικόνα του, βαθιά μέσα στον ιταλικό πολιτισμό, και συγκεκριμένα στο ποδόσφαιρο, που είναι τόσο προσφιλές στους Ιταλούς. Ο δικτάτορας κατείχε περίπου το 7,5% της Γιουβέντους, της πιο επιτυχημένης ποδοσφαιρικής ομάδας της Ιταλίας. Ο γιος του Λίβυου πρώην δικτάτορα Αλ Σααντί ελ Καντάφι, «έπαιξε μπάλα» σε αρκετές ιταλικές ομάδες των οποίων οι διοικήσεις αναγκάστηκαν από τον Μπερλουσκόνι να τον αφήσουν να αγωνιστεί για λίγα λεπτά σε επίσημα παιχνίδια. Το 2002, ο τελικός του ιταλικού Κύπελλο Ποδοσφαίρου διεξήχθη στην Τρίπολη.
Το 2010, κατά την διάρκεια επίσκεψης του στην Ιταλία, ο Καντάφι προκάλεσε μέσα στην ίδια την καρδιά του καθολικισμού, προσκαλώντας εκατοντάδες ιταλίδες μοντέλα και προτρέποντας τις γυναίκες να ασπαστούν το Ισλάμ.
Προφανώς, πολλοί Ιταλοί θα διαβάζουν με ανακούφιση στις εφημερίδες την πτώση του δικτάτορα. Από πολλές απόψεις, η Ιταλία κινδύνεψε από το να είναι η περήφανη γενέτειρα του δυτικού πολιτισμού να γίνει υποχείριο της Λιβύης, προς μεγάλη δυσαρέσκεια των Ιταλών. Αυτό αποδεικνύει πως στην εποχή που ζούμε, εκείνοι που ελέγχουν το πετρέλαιο μπορεί να επηρεάσουν τα πάντα. Χωρίς ένα μεγάλο μέρος του πετρελαίου της Λιβύης, τα ιταλικά αυτοκίνητα θα σταματήσουν να κινούνται, είτε είναι Fiat είτε Ferrari, ενώ η οικονομία της χώρα θα παραλύσει. Δεν έχει χαθεί, ωστόσο, το παιχνίδι ολοκληρωτικά για την Ιταλία στη μετά Καντάφι εποχή. Η Ιταλία έσπευσε να συνάψει σχέσεις με το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο (CNT) της Λιβύης, ενώ ένα πρώην στέλεχος της Eni είναι ο πιθανότερος υποψήφιος για να αναλάβει καθήκοντα ως ο νέος υπουργός πετρελαίου της Λιβύης.
Γαλλία
Πριν από την εξέγερση, η Γαλλία στηριζόταν στη Λιβύη για το 16% των αναγκών της σε πετρέλαιο. Αν και όχι τόσο στενά συνδεδεμένη όσο η Ιταλία, η σχέση της Γαλλίας με τη Λιβύη ήταν εξίσου αμφιλεγόμενη κατά την εποχή της κυριαρχίας του Καντάφι. Ο Σαρκοζί διαφοροποιήθηκε από προηγούμενους Γάλλους προέδρους υποστηρίζοντας δημόσια τον Καντάφι κατά τη διάρκεια των επισήμων επισκέψεων του, ενώ επίσης προωθούσε τη γαλλική στρατιωτική τεχνολογία στον πρώην δικτάτορα. Αντίθετα με την Ιταλία, αυτό εξόργισε το γαλλικό εκλογικό σώμα που είδε τον Σαρκοζί, τον πρώτο Γάλλο ηγέτης από την εποχή του Ναπολέοντα που δεν ήταν γαλλικής καταγωγής, ως ένα μεγαλομανή και φιλόδοξο δικτατορίσκο που πρόδιδε τις βασικές αρχές της Γαλλίας για τη προώθηση της ελευθερίας και της δημοκρατίας παγκοσμίως. Ως αποτέλεσμα της φαινομενικής εγγύτητας του με τον Καντάφι, η δημοτικότητα του Σαρκοζί έπεσε κατακόρυφα.
Ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζύ υποδέχεται με εγκαρδιότητα τον ηγέτη της Λιβύης Μουαμάρ Καντάφι το Δεκέμβριο του 2007
Στη συνέχεια, όμως, η παλίρροια άλλαξε κατεύθυνση. Όταν ξεκίνησε η λιβυκή εξέγερση (και ίσως και πριν από τότε), ο Σαρκοζί είδε μια ευκαιρία να ευχαριστήσει το εκλογικό του σώμα με μια στρατιωτική νίκη επί της Λιβύης και διέταξε αεροπορικές επιδρομές σε αντίποινα για τις επιθέσεις εναντίον αμάχων από τα στρατεύματα του Καντάφι, «υπερφαλαγγίζοντας» μάλιστα τις ΗΠΑ στην ηγεσία του ΝΑΤΟ κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης. Λίγο αργότερα, η Γαλλία έγινε η πρώτη χώρα που αναγνώρισε το NTC (Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο) ως επίσημη κυβέρνηση της Λιβύης. Μετά τη συνεργασία της Γαλλίας με το επαναστατικό κίνημα, τόσο πολιτικά όσο και στρατιωτικά, η Γαλλία ανταμείφθηκε με τη μερίδα του λέοντος του πετρελαίου της Λιβύης. Μια γαλλική εφημερίδα της αντιπολίτευσης δημοσίευσε ένα αντίγραφο μιας μυστικής σύμβασης μεταξύ NTC της Λιβύης και γαλλικής κυβέρνησης, η οποία εγγυάται ότι το 35% των νέων συμβάσεων πετρελαίου της Λιβύης θα συναφθούν με τη Γαλλία.
Ηνωμένο Βασίλειο
Η σχέση της Μ.Βρετανίας στη Λιβύη ήταν επιεικώς ψυχρή, δεδομένου της βομβιστικής ενέργειας του 1988 στο αεροσκάφος της Pan Am και της σύλληψης του Λίβυου πράκτορα αλ-Μεγκράχι. Όμως, μετά τη μη συμπτωματική απελευθέρωσή του από τις φυλακές της Σκοτίας εξαιτίας ιατρικών λόγων, η βρετανική BP Αγγλίας ανταμείφθηκε με μια σύμβαση ερευνών για πετρέλαιο στη Λιβύη, αξίας 900 εκατομμυρίων δολαρίων, τη «μεγαλύτερη σύμβαση για εξερεύνηση που έκανε ποτέ» η BP.
Βίντεο από τη συνάντηση στη Λιβύη του πρώην πρωθυπουργού της Μ.Βρετανίας Τόνι Μπλαίρ με τον συνταγματάρχη Καντάφι
Κατά τη διάρκεια της εξέγερσης των ανταρτών και της αρχικής καταστολής σε βάρος των πολιτών από τον Καντάφι, οι bloggers της Λιβύης δημοσίευσαν εικόνες του εξοπλισμού των μονάδων καταστολής, όπως δακρυγόνα και κανόνια νερού, που το καθεστώς προμηθεύτηκε από την Αγγλία και χρησιμοποιήθηκαν από τον Καντάφι να τη καταστολή των διαδηλωτών. Η Αγγλία έσπευσε να διορθώσει αυτή τη «γκάφα» και να εξιλεωθεί στα μάτια του NTC με τη δημόσια αποστολή, της υπό κανονικές συνθήκες μυστικής δύναμης, της μονάδας ελίτ SAS για να συμβουλεύσει και να εκπαιδεύσει τις δυνάμεις των επαναστατών και ακολούθησε τη Γαλλία στους βομβαρδισμούς. Τον Οκτώβριο του 2011, η βρετανική εταιρεία Heritage Oil PLC εξαγόρασε τη Sahara Oil Services Holdings Ltd, μια εταιρεία της Λιβύης που έχει άδεια εξυπηρέτησης πετρελαιοπηγών στη Λιβύη. Με 12 δισ.λίρες παγωμένων κρατικών περιουσιακών στοιχείων της Λιβύης, το Ηνωμένο Βασίλειο προτίθεται να ασκήσει κάποια επιρροή στη Λιβύη ώστε να εξασφαλίσει συμβόλαια πετρελαίου.
οι ΗΠΑ και ο Καντάφι
Ενώ η Ιταλία διασκέδαζε τις αμοιβαία επωφελείς σχέσεις της με τον Καντάφι, οι σχέσεις ΗΠΑ-Λιβύης ήταν πάντοτε ψυχρές. Οι ΗΠΑ έχουν ορίσει τη Λιβύη ως κράτος-χορηγό της τρομοκρατίας από το 1979. Μετά τη δολοφονία 2 Αμερικανών στρατιωτών σε μια ντισκοτέκ του Βερολίνου το 1986, ο Ρόναλντ Ρίγκαν έδωσε στον Καντάφι το παρατσούκλι «λυσσασμένο σκυλί», διέταξε αεροπορικές επιθέσεις εναντίον του συγκροτήματος κατοικιών του Καντάφι και θέσπισε ένα εμπορικό εμπάργκο κατά της Λιβύης, απαγορεύοντας στις αμερικανικές πετρελαϊκές εταιρείες να δραστηριοποιηθούν στην εκμετάλλευση των κοιτασμάτων πετρελαίου της Λιβύης.
Και η πρώην υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ Κοντολίζα Ράις είχε συναντηθεί με τον ηγέτη της Λιβύης Καντάφι. Μάλιστα, σύμφωνα με το ρεπορτάζ του FoxNews, ο συνταγματάρχης δήλωνε «ερωτευμένος» με την αφροαμερικανικής καταγωγής πολιτικό…
Αλλά, καθώς ο Καντάφι «μαλάκωνε» τη σκληρή του ρητορική, οι ΗΠΑ υπό τον πρόεδρο Τζορτζ Μπους κατάργησαν οι κυρώσεις, αποκατέστησαν και ομαλοποίησαν τις σχέσεις τους με τη Λιβύη το 2004, αποσκοπώντας στα αποθέματα πετρελαίου της. Μετά από αυτό, η Exxon υπέγραψε συμβόλαιο με την κρατική πετρελαϊκή εταιρεία της Λιβύης για την εξερεύνηση υπεράκτιων κοιτασμάτων πετρελαίου. Σε σύγκριση με την ευρωπαϊκή εμπλοκή, οι ΗΠΑ είναι πολύ λιγότερο επιρρεπείς στο να φλερτάρουν με τη Λιβύη για το πετρέλαιο της. Αλλά δεδομένου ότι οι ΗΠΑ ήδη κατέχουν στρατιωτικά σημαντικά πετρελαιοπαραγωγά και με μεγάλα αποθέματα κράτη, όπως η Σαουδική Αραβία και το Ιράκ, είναι επίσης λιγότερο απελπισμένες ώστε να πράξουν κάτι τέτοιο.
οι νικητές παίρνουν τα πάντα, οι χαμένοι τι;
Ιδού οι νικητές του λιβυκού «έπους»: η γαλλική Total (35%), η ιταλική Eni και η αγγλοαμερικανικές BP και Exxon Mobil.
Χαμένοι είναι εκείνοι που υποστήριξαν τον Καντάφι κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης: οι ρωσικές Tatneft, Gazprom, Gazpromneft και LUKoil προσπαθούν γλείψουν τις πληγές τους. Και μένει να δούμε το ρόλο που θα παίξει η Ρωσία στο μέλλον.
Η Κίνα είχε επενδύσει δισεκατομμύρια δολάρια στη Λιβύη. Το στοίχημα απέτυχε και οι Κινέζοι τώρα διανύουν μια αγωνιώδη περίοδο αναμονής.
Το Ισραήλ ανησυχεί, καθώς το νέο φονταμενταλιστικό καθεστώς της Λιβύης, αναμφισβήτητα βρίσκεται πιο κοντά στο Ιράν, και έχει αμφίβολες διαθέσεις απέναντι στο εβραϊκό κράτος.
Ωστόσο, σε αυτήν την περίοδο πολιτικής και διπλωματικής αναταραχής, οι πεποιθήσεις και οι συμμαχίες μπορεί να αλλάξουν, όπως και εκείνοι στους οποίους έχουν δοθεί υποσχέσεις εκμετάλλευσης του πετρελαίου της Λιβύης. Επιπλέον, η καθιέρωση ενός καλά οπλισμένου λιβυκού ισλαμικού κράτους, που θα υποστηρίζεται από τη Γαλλία και την Ιταλία σε αντάλλαγμα των λιβυκών συμβάσεων πετρελαίου, προκαλεί ένα νέο στρατηγικό εφιάλτη: η Βόρεια Αφρική γίνεται σταδιακά ένα τεράστιο νότιο μέτωπο για την Ευρώπη.
Relevant news
Χρυσός: θετικές προοπτικές, παρά την υποχώρηση
Αγοραστές χρυσού οι κεντρικές τράπεζες των αναδυόμενων οικονομιών Ανακοινώθηκε πρόσφατα πως η Τράπεζα του Μεξικού,…
Χώρες με μεγάλης διάρκειας αποθέματα πετρελαίου
Οι δέκα μεγαλύτερες πετρελαϊκές υπερδυνάμεις του μακρινού μέλλοντος Υπάρχουν σήμερα πενήντα χώρες που παράγουν πάνω…
Χρονικά περιθώρια και trading
Τα πλεονεκτήματα της χρήσης μεγαλύτερων χρονικών πλαισίων στις συναλλαγές forex Όπως αφέθηκε να εννοηθεί σε…
Η επίδραση της υποβάθμισης των ΗΠΑ στο πετρέλαιο
Ζοφερό το μέλλον του αμερικανικού νομίσματος αν το εγκαταλείψουν οι πετρελαιοπαραγωγές χώρες Η υποβάθμιση της…
Υποβάθμιση της Κύπρου από τη Fitch
Κατά τρεις βαθμίδες υποβαθμίζεται η πιστοληπτική ικανότητα της Κύπρου λόγω έκθεσης της οικονομίας της στην…
υποφέρετε από «παράλυση λόγω ανάλυσης»;
Η υπερβολική τεχνική ανάλυση της αγοράς μπορεί να βλάψει σοβαρά τις συναλλαγές σας Η «παράλυση…