νικητές και χαμένοι του λιβυκού πετρελαϊκού έπους

η κληρονομιά Καντάφι για το πετρέλαιο της Λιβύης

η κληρονομιά Καντάφι για το πετρέλαιο της ΛιβύηςΟ Καντάφι είναι πλέον νεκρός, ωστόσο, η κληρονομιά που αφήνει πίσω του θα είναι δύσκολο να παραγραφεί εύκολα. Η είδηση ​​του θανάτου του σηματοδότησε την αρχή μιας νέας εποχής για την εκμετάλλευση του πετρελαίου της Λιβύης, την οποία οι αγορές υποδέχτηκαν με μια ελαφρά πτώση των τιμών αργού πετρελαίου. Ας κάνουμε, λοιπόν, μια μικρή ανασκόπηση σχετικά με τον Καντάφι, το πετρέλαιο της Λιβύης και των διεθνών εταίρων του νεκρού πλέον δικτάτορα.

Ανοίξτε ένα λογαριασμό στην Plus500 και εξασκηθείτε δωρεάν, με εικονικά χρήματα, στις συναλλαγές σε spreads συναλλαγματικών ισοτιμιών, χρηματιστηριακών δεικτών και εμπορευμάτων

ανοίξτε ένα λογαριασμό στην eToro και εξασκηθείτε δωρεάν, με εικονικά χρήματα, στις συναλλαγές σε spreads συναλλαγματικών ισοτιμιών, χρηματιστηριακών δεικτών και εμπορευμάτων

τα βρώμικα μυστικά του πετρελαίου της Λιβύης

Όταν ξεκίνησαν τα κτυπήματα του ΝΑΤΟ εναντίον της Λιβύης, ο δικτάτορας Καντάφι απείλησε να καταστρέψει τους αγωγούς πετρελαίου της χώρας ώστε να ασκήσει πίεση στο ΝΑΤΟ. Είτε το θεωρήσει κανείς ως περίεργη σύμπτωση είτε όχι, τις αμέσως επόμενες ημέρες, τα βασικά λιμάνια του πετρελαίου, Es Sider, Ras Lanuf, Zueitina, Μπρέγκα και Τομπρούκ, ήταν τα πρώτα που βρέθηκαν υπό των έλεγχο των ανταρτών και όχι τα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας. Σε τελική ανάλυση, το αργό πετρέλαιο διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στη Λιβύη.

τι είναι εκείνο που κάνει το πετρέλαιο της Λιβύης τόσο ξεχωριστό;

Τα αποθέματα πετρελαίου της Λιβύης είναι τα μεγαλύτερα στην Αφρική και τα ένατα μεγαλύτερα στον κόσμο. Η Λιβύη διαθέτει περίπου 44 δισεκατομμύρια βαρέλια σε υπόγεια κοιτάσματα πετρελαίου. Ιστορικά, το ποσοστό της άντλησης στη Λιβύη ήταν χαμηλότερο από το μέσο όρο, με αποτέλεσμα οι εμπειρογνώμονες της αγοράς του πετρελαίου να θεωρούν ότι αυτά τα μεγάλα αποθέματα δεν αξιοποιούνται επαρκώς. Τα κοιτάσματα πετρελαίου της Λιβύης είναι υπο-ανεπτυγμένα σε σύγκριση με άλλες χώρες όπως η Σαουδική πεδία, τα οποία παρουσιάζουν εξάντληση. Στατιστικά, σε μακροπρόθεσμη βάση, αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να αντληθεί πετρέλαιο από ένα νέο πηγάδι στη Λιβύη, κάτι που σημαίνει περισσότερα κέρδη για την ίδια επένδυση. Αυτού του είδους οι ευκαιρίες δεν κτυπούν συχνά το κουδούνι της πόρτας των πετρελαϊκών εταιρειών. Υπάρχει βασικά μια πολύ μεγαλύτερη πιθανότητα για τις πετρελαϊκές εταιρείες να κερδίσουν πολλά χρήματα στη Λιβύη από ότι οπουδήποτε αλλού. Ενώ η Λιβύη κατάφερνε να παράγει 1,6 εκατομμύρια βαρέλια την ημέρα υπό το καθεστώς Καντάφι, η παραγωγή της σταμάτησε λόγω της εξέγερσης των ανταρτών.

Από την εποχή της εθνικοποίησης της βιομηχανίας πετρελαίου από τον Καντάφι πριν από 40 χρόνια, η υπογραφή συμβολαίων εκμετάλλευσης του λιβυκού πετρελαίου ήταν ένα θέμα της κυβερνητικής διπλωματίας και όχι των ιδιωτικών επιχειρήσεων. Με λίγα λόγια, όποιος κολάκευε περισσότερο τον εγωισμό του Καντάφι και του προσέφερε τα πλουσιότερα δώρα αποκτούσε πρόσβαση στο πετρέλαιο της Λιβύης. Παρά το γεγονός ότι ο Καντάφι ήταν ένα βολικό «one-stop shop» για όσους ενδιαφέρονταν για το πετρέλαιο της Λιβύης, η απρόβλεπτη συμπεριφορά του έκανε πολλές δυτικές δυνάμεις να επιθυμούν ένα πιο αξιόπιστο επιχειρηματικό εταίρο, και έτσι πολλοί είδαν μια μοναδική ευκαιρία στην υποστήριξη της εξέγερσης.

Τι απέγιναν, λοιπόν, όλα αυτά τα χρήματα από το πετρέλαιο; Για δεκαετίες ο Καντάφι είχε καταφέρει να υποκλέψει και να επενδύσει 120 δισεκατομμύρια δολάρια από τα έσοδα από το πετρέλαιο της Λιβύης σε περιουσιακά στοιχεία στο εξωτερικό, κυρίως στις ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες καταναλώνουν το 85% του αργού πετρελαίου της Λιβύης. Ως εκ τούτου, η έλλειψη υποδομών, ιδίως διυλιστηρίων, η Λιβύη υποχρεώνονταν να εισάγει σχεδόν το 65% της βενζίνης της από το εξωτερικό, παρά τις οικονομικές κυρώσεις που της είχαν επιβληθεί κατά καιρούς.

Λαμβάνοντας υπόψη μικρό σχετικά πληθυσμό της Λιβύης (περίπου 6 εκατομμύρια), τα 120 δισ. δολάρια, τα οποία είναι τώρα «παγωμένα» από τις ξένες κυβερνήσεις, αντιστοιχούν σε 20.000 δολάρια για κάθε έναν Λίβυο και εάν γίνει σωστή διαχείριση στα κεφάλαια αυτά μπορούν να πετύχουν τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων της Λιβύης και την επιτάχυνση της ανάκαμψης της χώρας μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Μπορούν επίσης να αποτελέσουν καθοριστικό παράγοντα για το αν το μέλλον της Λιβύης θα είναι χαρακτηρίζεται από μια ευημερία ή από μεγάλες κακουχίες. Ωστόσο, αυτά τα περιουσιακά στοιχεία βρίσκονται δεσμευμένα από την Ιταλία, τη Γαλλία, την Αγγλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, χώρες που σκοπεύουν να χρησιμοποιήσουν αυτά τα περιουσιακά στοιχεία όπως το καρότο και το μαστίγιο για την απόκτηση πετρελαίου και συμβάσεων για την ανοικοδόμηση της χώρας.

Εξάλλου, δεν είναι κρατικό μυστικό ότι οι δυτικές δυνάμεις χρειάζονται το πετρελαίο της Λιβύης, όπως ακριβώς οι κάτοικοι της Λιβύης χρειάζονται τα έσοδα από το πετρέλαιο της. Παρακάτω παρουσιάζονται περιληπτικά οι βρώμικες συναλλαγές και οι ανορθόδοξοι τρόποι με τους οποίους το πετρέλαιο της Λιβύης διατέθηκε κατά το παρελθόν.

ανοίξτε ένα λογαριασμό στην eToro και εξασκηθείτε δωρεάν, με εικονικά χρήματα, στις συναλλαγές σε spreads συναλλαγματικών ισοτιμιών, χρηματιστηριακών δεικτών και εμπορευμάτων

Ιταλία

Κατά τη διάρκεια της παντοκρατορίας του Καντάφι, η Ιταλία στηριζόταν τη Λιβύη για σχεδόν το 22% της κατανάλωσης πετρελαίου της. Στην πραγματικότητα, καμία άλλη δυτική χώρα δεν έχει ισχυρότερους δεσμούς με τη Λιβύη, από ότι η Ιταλία. Σε αντίθεση με τη Γαλλία και την Αγγλία που είχαν αποικίσει το μεγαλύτερο κομμάτι της Αφρικής μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα, η Ιταλία δεν είχε σχεδόν καμιά αποικία, εκτός από τη Λιβύη. Το 1940 η Ιταλία είχε προσαρτήσει τη Λιβύη ως μια επαρχία της και είχε προωθήσει σημαντικά τις υποδομές της: κατασκευάστηκαν αυτοκινητόδρομοι και σχολεία, ενώ η βιομηχανία του πετρελαίου ανθούσε και το 12% του πληθυσμού της Λιβύης ήταν Ιταλοί. Μετά την ανεξαρτησία της Λιβύης, οι αποικιακοί δεσμοί της με την Ιταλία παρέμειναν ισχυροί. Μετά τη βομβιστική ενέργεια στο τζετ της Pan Am το 1988, οι πετρελαϊκές εταιρείες των ΗΠΑ και της Μ.Βρετανίας αποχώρησαν από τη Λιβύη, ενώ η Eni, ο ιταλικός κολοσσός του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, επιβραβεύτηκαν με περισσότερες συμβάσεις πετρελαίου από τον Καντάφι επειδή αγνόησαν το περιστατικό.

Ο Ιταλός πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι συχνά συμμετείχε σε δημόσιες «τελετές φιλίας» με τον Καντάφι και ποτέ δεν δίστασε να εμφανίζεται μαζί με τον δικτάτορα ενώπιον του ιταλικού και του διεθνούς κοινού, αντιμετωπίζοντας τον σαν τιμώμενο πρόσωπο και φθάνοντας στο σημείο να φιλάει το χέρι του, μια χειρονομία που στην Ιταλία προορίζεται για τον Πάπα. Γιατί όχι εξάλλου; Στη κυβέρνηση του Καντάφι ανήκουν κατ “εκτίμηση 49 δισεκατομμύρια ευρώ επενδύσεων στο ιταλικό χρηματιστήριο, συμπεριλαμβανομένων 7,5% της μεγαλύτερης τράπεζας της Ιταλίας Unicredit και 2% της Eni, της μεγαλύτερης εταιρείας πετρελαίου της χώρας. Τα ποσοστά αυτά είναι αρκετό για να δώσουν στους Λίβυους πρώην καθεστωτικούς μια θέση στα διοικητικά συμβούλια των εταιρειών αυτών.