Πεκόρ Γκίνες ακυβερνησίας στο Βέλγιο

Ένας οδηγός για τα πολιτικά αδιέξοδα που θα μπορούσαν να διασπάσουν το Βελγίο

Το Βέλγιο έχει επιβιώσει για πάνω από ένα χρόνο χωρίς καμία κυβέρνηση. Εδώ και αιώνες, η χώρα βρίσκεται εγκλωβισμένη σε μια διαμάχη μεταξύ του ολλανδόφωνου Βορρά και του γαλλόφωνου Νότου. Ωστόσο, τα προβλήματα του Βελγίου είναι στη πραγματικότητα πολύ μεγαλύτερα από απλά τη διαφορετική γλώσσα και θα μπορούσαν να έχουν μεγάλες επιπτώσεις σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Ανοίξτε ένα λογαριασμό στην Plus500 και εξασκηθείτε δωρεάν, με εικονικά χρήματα, στις συναλλαγές σε spreads συναλλαγματικών ισοτιμιών, χρηματιστηριακών δεικτών και εμπορευμάτων

Το Βέλγιο ιδρύθηκε μετά τη βελγική επανάσταση του 1830 ως ένα καθολικό, γαλλόφωνο κράτος με βασιλιά τον Λεοπόλδο Α’. Μέχρι την ημερομηνία αυτή η περιοχή είχε αποτελέσει τμήμα διάφορων βασιλειών και αυτοκρατοριών, με πιο πρόσφατη τη επικυριαρχία σε αυτή της Ολλανδίας και νωρίτερα της Γαλλίας.

Η βιομηχανική επανάσταση προκάλεσε ένα ρήγμα μεταξύ της Φλάνδρας και της Βαλλονίας. Οι περιοχές της γαλλόφωνης Βαλλονίας αστικοποιήθηκαν ως μέρος μιας βιομηχανικής άνθησης κατά τον 18ο και 19ο αιώνα, ενώ οι φλαμανδικές περιοχές παρέμειναν σε μεγάλο βαθμό γεωργικές. Κατά τον 20ο αιώνα, η κατάσταση άρχισε να αντιστραφεί και οι φλαμανδικές περιοχές γνώρισαν τη δική τους οικονομική άνθηση, που οδήγησε σε τεράστια αύξηση του πληθυσμού.

Οι ιστορικές διαφορές είχαν ως αποτέλεσμα την πολιτική μεταρρύθμιση. Ο γλωσσικός διαχωρισμός ενισχύθηκε από τις πολιτιστικές και οικονομικές διαφορές. Στη δεκαετία του 1960 δημιουργήθηκαν επίσημα γλωσσικά σύνορα, με τελικό αποτέλεσμα την πολιτική αυτονομία των Φλαμανδών στο Βορρά και των Βαλλόνων στο Νότο, ενώ οι εξουσίες αποκεντρώθηκαν επίσης και στις ανατολικές γερμανόφωνες περιοχές και στη μικτή περιοχή των Βρυξελλών.

Τα πολιτικά κόμματα των Φλαμανδών και των Βαλλόνων μοιράζονταν γενικά τη διακυβέρνηση μέσω συνασπισμών, αλλά η δομή αυτή άρχισε να καταρρέει το 2007, όταν τα κόμματα χρειάστηκαν πάνω από 9 μήνες για να σχηματίσουν κυβέρνηση. Η κυβέρνηση συνασπισμού που σχηματίστηκε κράτησε 3 χρόνια, διάστημα κατά το οποίο πρωθυπουργός ήταν ο σημερινός πρόεδρος της ΕΕ Χέρμαν Βαν Ρομπούι.

Μετά τη κατάρρευση της κυβέρνησης του Υβ Λετέρμ τον Απρίλιο του 2010, πραγματοποιήθηκαν εκλογές. Το Γαλλόφωνο Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS) και το Φλαμανδικό Εθνικιστικό Κόμμα (N-VA) κέρδισαν τα μεγαλύτερα ποσοστά των εδρών στις βουλευτικές εκλογές. Το αποτέλεσμα των εκλογών έδειξε ένα τεράστιο κύμα υποστήριξης του N-VA, το οποίο αγωνίστηκε υπέρ της περιφερειακής αυτονομίας. Τα δυο κόμματα δεν μπόρεσαν να βρουν μια συμβιβαστική λύση σχετικά με θέματα πολιτικής και ακόμη δεν έχουν σχηματίσει μια κυβέρνηση, αφήνοντας τον Υβ Λετέρμ επικεφαλής μιας προσωρινής μεταβατικής κυβέρνησης.

Ο Elio Di Rupo είναι ο ηγέτης του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Βαλονίας. Ο Rupo είναι ένας ομοφυλόφιλος που συχνά φοράει κόκκινο παπιγιόν. Είναι κατηγορηματικά αντίθετος στην φλαμανδικές απαιτήσεις για περισσότερο φεντεραλισμό. Ο φλαμανδός ομόλογός του, Bart de Wever, είναι επικεφαλής του N-VA. Ο De Wever θεωρείται από πολλούς ως ο άνθρωπος κυρίως προκαλεί την κρίση. Ο φλαμανδός ηγέτης θα ήθελε να καταργήσει τη μοναρχία στο Βέλγιο, και να δει ίσως κάποια μέρα ένα ανεξάρτητο φλαμανδικό κράτος. Ως εθνικιστής, ο De Wever ποντάρει στη φλαμανδική δυσαρέσκεια ότι η ισχυρή οικονομία τους είναι εκείνη που υποστηρίζει την ανεργία και την αναποτελεσματικότητα της κυβέρνησης στο Νότιο Βέλγιο.

Ιδού ένα απόσπασμα από μια συνέντευξη του De Wever στο Spiegel πέρυσι. «Δεν είμαι επαναστάτης, και δεν κατεργάζομαι τον άμεσο τερματισμό του Βελγίου. Εξάλλου, δεν χρειάζεται να το κάνω αυτό, επειδή το Βέλγιο τελικά θα εξατμιστεί από μόνο του. Αυτό που θέλουμε εμείς οι φλαμανδοί είναι να είμαστε σε θέση να ελέγξουμε τη δική μας επικράτεια, καθώς και τη φορολογική και τη κοινωνική πολιτική μας. Πιστεύουμε ότι η εξωτερική πολιτική είναι σε καλύτερα χέρια στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά το έθνος του Βελγίου δεν έχει μέλλον σε βάθος χρόνου. Είναι πάρα πολύ μικρό για να έχει μεγαλύτερες πολιτικές φιλοδοξίες, ενώ είναι πάρα πολύ ετερογενές για μικρότερα πράγματα, όπως οι φόροι και τα κοινωνικά θέματα.»

Εν τω μεταξύ, το Βέλγιο έχει κατακτήσει το παγκόσμιο ρεκόρ Γκίνες για το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα στη σύγχρονη ιστορία μιας χώρας χωρίς επίσημη κυβέρνηση, ξεπερνώντας το προηγούμενο ρεκόρ του Ιράκ. Αν και η καθημερινή ζωή εξακολουθεί να τρέχει με κανονικούς ρυθμούς, η απουσία κυβέρνησης θα μπορούσε να προκαλέσει γενικότερα προβλήματα. Ο οίκος αξιολόγησης Fitch υποβάθμισε πρόσφατα τη προοπτική της πιστοληπτικής ικανότητας του Βελγίου σε «αρνητική».

Ίσως η μοναδική επιλογή επίλυσης του αδιεξόδου, η διάλυση του μεταβατικού κοινοβουλίου και νέες εκλογές, να είναι ακόμα χειρότερη, καθώς μπορεί να είναι πάρα πολύ επικίνδυνη αυτή τη χρονική συγκυρία για την Ευρωζώνη. Και με ένα δημόσιο χρέος που αντιστοιχεί στο 96% του ΑΕΠ, οι ίδιοι οι Βέλγοι βρίσκονται σε μεγάλο κίνδυνο από μόνοι τους.

Η κατάσταση στο Βέλγιο παρακολουθείται πολύ στενά και από άλλους λαούς. Υπάρχει πολλές περιοχές που ενδεχομένως θα επιθυμούσαν να σχηματίσουν τις δικές τους ανεξάρτητες ευρωπαϊκές χώρες, όπως ίσως η Σκωτία και οι βασκικές περιοχές της Ισπανίας και της Γαλλίας.

Relevant news